Over

de Appel creëert tijd en ruimte voor kunstenaars en medestanders voor het stellen van essentiële vragen.

Sinds haar oprichting in 1975, heeft de Appel zich in Amsterdam als kunstcentrum ontwikkeld tot haar huidige unieke drievoudige structuur die een levend(ig) Archief combineert met een hands-on Curatorial Programme en Educatie Initiatieven die voortkomen uit een diep gewortelde betrokkenheid met de gemeenschap. In de Diamantbuurt in Amsterdam werkt de Appel aan een programma dat diversiteit uitdraagt en verwelkomt. De Appel richt naar blik altijd naar buiten toe, en ontwikkelt kunstprojecten samen met buurtbewoners, met scholen en instellingen in hetzelfde stadsdeel. Onderlinge uitwisseling en leren van elkaar staan centraal.

Onze gevarieerde publieke programmering dient en leert met mensen vanuit verschillende achtergronden en perspectieven in een sfeer van open gastvrijheid, samenwerking en experiment. Samen geven we vorm aan kunst en cultuur in onze wereldse stad.

De Appel tracht een brug te slaan tussen de internationale reputatie van deze 45 jaar jonge kunstinstelling en de diversiteit binnen de Nederlandstalige cultuur. Zo onderzoeken we kritisch hoe de dominantie van het Engels als de ‘lingua franca’ van de kunst de meest urgente culturele gesprekken kunnen maskeren. We willen samen met de bewoners van Nieuw-West kunst beleven, niet over hun hoofden heen.

Artistiek-inhoudelijk ligt de focus op kunstenaars met wie we een snel veranderende samenleving onderzoeken, niet alleen via sociaal-geëngageerd werk of procesmatig onderzoek maar ook via meer traditionele media zoals schilderkunst, installatiekunst, lezingen en debat. In onze manier van werken met kunstenaars en curatoren is betrokkenheid op de lange termijn het uitgangspunt: als instelling zijn we betrokken in het ontwikkelen van werk vanaf de eerste stap tot de openbaarmaking ervan en waar mogelijk ook de internationale reis ervan.

Het publiek krijgt zo de kans om kunstenaars en hun werk meerdere keren en op verschillende manieren te zien, te spreken, te ervaren. Dit leidt uiteindelijk tot een multidimensionaal begrip van de artistieke praktijk en de rol van kunstenaars en culturele beoefenaars in de samenleving. Daarnaast onderzochten we de relaties tussen solo- en groepstentoonstelling en hoe collectief auteurschap bevorderd kan worden. Deze gemengde kunstpraktijken leren ons dat individuele expressie versterkt kan worden binnen collectieve processen. Ze presenteren ons een betrokken manier van leven in een complexe en meervoudige samenleving.

In alles wat we doen, van publieke programma’s tot het bijhouden van een archief, van educatieve initiatieven tot het Curatorial Programme, staat centraal dat er tijd en ruimte is voor het stellen van essentiële vragen. Daarmee willen we het open karakter van artistiek onderzoek en curatoriëel experiment beschermen tegen de druk om vooral antwoorden te geven en een mening te hebben. De tentoonstelling als artistieke vorm is hierin cruciaal, maar niet als statisch moment in de tijd maar als veranderlijk, een momentopname die verder gaat dan netjes verpakt, snel consumeerbaar spektakel.

De Appel als lerend instituut en als instelling voor een leven lang leren, heeft daarom een drieledige, unieke structuur die de tentoonstellingen versterken: het Archief met haar historische wortels en programma waarin actief geschiedenis wordt gemaakt, het Curatorial Programme (CP) dat toont, leert en deelt met als doel curatoren van de toekomst een beter begrip van het gehele/veelzijdige artistieke proces te geven, de educatieve initiatieven die kunstenaars met de (lokale) gemeenschap verbinden en de gemeenschap een volledige ervaring van kunst (maken, tonen, ontvangen) kunnen geven. De toegewijde curatoren van de Appel streven allen naar curatoriele excellentie – een combinatie van nieuwsgierigheid en zorg voor kunstenaars, culturele beoefenaars en hun werk.

Tempel building