The Place Where I was Condemned to Live: Basma al-Sharif Solotentoonstelling

The Place Where I was Condemned to Live is de eerste solotentoonstelling van Basma al-Sharif in Nederland. Basma's werk doorkruist vele thema's die gerelateerd zijn aan de Appel's huidige focus. Haar films en installaties roepen vragen op over de representatie van huiselijkheid, land en ontheemding.

Basma's werk vervaagt de grenzen tussen het persoonlijke en het politieke: ze gebruikt huiselijke omgevingen om te laten zien hoe politieke en historische verhalen het privéleven binnendringen en beïnvloeden. De manier van het ensceneren van de interieurs zorgt voor vertwijfeling over de persoonlijkheid van onze privé-omgevingen, en toont deze als vergankelijk. In haar werken wordt ‘'plaats’ gepresenteerd als de locatie van de films. Ze zijn doordrongen van een geschiedenis die ze probeert over te brengen door middel van montage en tekst; als kijker voel je een wantrouwen tegenover beelden van landschappen als een geërfd gegeven, en doordrongen van ideologie. Zoals de academicus Laura Marks schrijft over het werk van de kunstenaar: "De video (We Began by Measuring Distance) suggereert dat het een vergissing is om je te wenden tot beelden om je te troosten. Noch scherpe, fetisjistische beelden van een nu onbereikbaar verleden, noch haptische beelden die de kijker dichtbij halen. Waarheid kan niet in beelden liggen. Bovendien moeten we sceptisch zijn over informatie, want die is niet neutraal, maar een uitdrukking van machtsverhoudingen: "het meten van een appel blijkt een capitulatie".”

Er worden drie installaties en een film gepresenteerd: Trompe l'œil (2016) bestaat uit een mise-en-scène, archieffoto's en een video, die de vraag stellen wie het recht heeft om beelden te maken en te reproduceren; A Philistine (2019-2023), een werk rond een fictief verhaal geschreven door al-Sharif, volgt een treinreis terug in de tijd door de geschiedenis. Het verhaal maakt geografische grenzen ongedaan en zet aan tot nieuwe mogelijkheden voor Palestijnse toekomsten en verlangens; CAPITAL (2023), een korte film en fotoserie, onderzoekt op satirische wijze hoe stedelijke ontwikkeling en censuur met elkaar verweven zijn en een opmars van het fascisme in Egypte veroorzaken. Basma's film Ouroboros (2017) wordt aan het einde van elke tentoonstellingsdag vertoond. Ouroboros is een langspeelfilm die opent met een eindeloze cyclus van vernietiging en wederopbouw in Gaza. De film, die afwisselt tussen een griezelige panoptische blik en weelderige 16mm-beelden, reist door 5 verschillende landschappen als een eerbetoon aan het belegerde gebied om voorbij de hopeloosheid een nieuwe hoop te bieden. Chinook, een inheemse taal die in de film gesproken wordt door kunstenaar-filmmaker Sky Hopinka, laat de twee volken en hun strijd voor bevrijding op subtiele en poëtische wijze in elkaar overlopen.

Als onderdeel van de opening deelde al-Sharif het onderzoek van haar nieuwe werk, Morning Circle, door middel van een symposium en een workshop waarin kritisch werd gekeken naar de manieren waarop de Westerse culturele hegemonie immigranten niet ziet als integraal onderdeel van hun bevolking, door een van de meest kwetsbare ruimtes, de kleuterschool, als voorbeeld te nemen als een ruimte van potentiële hervorming.

Dagelijks programma:
‣ Er zullen dagelijks lezingen zijn van de novelle A Philistine door het team van de Appel en anderen;
‣ Ouroboros wordt dagelijks om 18:30 uur vertoond in de tentoonstelling.