Ernst Caramelle "Ernst Caramelle"

‘Caramelle’s presentatie bij De Appel in november 1987 integreerde een ruimtelijke tweedeling met een dialectische gedachtestructuur. Bij het betreden van de ruimte stond de bezoeker tegenover een rood geschilderde wand. In het midden was een sterachtige vorm in het wit uitgespaard een bekende vorm die Caramelle eerder gebruikte voor zijn lichtsjablonen. Zowel de muur als de geschilderde omlijsting die de ramen accentueerde verwezen naar de zogenaamde ‘lichtschilderijen’ die Caramelle liet ontstaan door gekleurd papier met erop gelegde sjablonen aan het zonlicht bloot te stellen tot het de gewenste verkleuring had bereikt, Zoals bij deze lichtbeelden het ‘Ereignischarakter’ van belang is, benadrukte Caramelle hier door het eenmalig beschilderen van de wand de vergankelijkheid van het beeld. Niet alleen naar de tijdsduur van het ontstaan en de uiteindelijke -tijdelijke - presentatie van een werk wordt verwezen alsook naar de specifieke ruimte waar het wordt tentoongesteld. Het dialectische principe concretiseerde hij in de pingpongtafel die in een smalle doorgang was geplaatst en refereerde aan vragen die hij eerder formuleerde: sport als kunst, kunst als sport?’(Kirsten Algera, ‘Kunst is de sport voor enkelen’, De Appel (1988) 2, pp. 15, 16.)